Szybki cykl oskarowy - Ona

Ocena: 4/6

Kolejny film oskarowy, który wezmę na tapet to dzieło Spike’a Jonze’a, którego fenomenu nigdy nie zrozumiem (ze szczególnym naciskiem na Adaptację). Jednak liczne sukcesy Her (wybaczcie użycie przeze mnie angielskojęzycznego tytułu, wszak polskie tłumaczenie, choć bardzo wierne, rodzi konieczność kłopotliwej w użyciu odmiany) nie budzą mojego zdziwienia.

Ona to film osobliwy. Dziwny i bardzo modny zarazem. Wszystko jest w nim wystylizowane. Nawet główny bohater, pozornie nie przejmujący się wyglądem nerd ma starannie rozczochrane włosy i koszule w kolorach korespondujących z otoczeniem. Są tu też schludne ulice, piękne mieszkania i imponujące budynki.

A więc mamy do czynienia z filmem ładnym. Tak też było zresztą z American Hustle, jednak tym, co różni oba filmy jest treść. Mianowicie Ona ową ma.

Akcja dzieje się w przyszłości. Przyszłości starannej, dopracowanej i nieco nudnej. Bez wojny i dokuczliwych chorób, ale z deficytem uczuć i postępującym rozwojem technologii, które dobrze obrazuje zajęcie głównego bohatera. Otóż Theodore Twombly (Joaquin Phoenix) pisuje pełne uczuć listy dla innych osób. Na zamówienie i z różnych okazji. I choć Theo w swojej pracy jest mistrzem, sam niestety ma problem z samotnością. Odpowiedzią na jego tęsknoty jest system operacyjny nowej generacji, który dopasowuje się do użytkownika. Skonfigurowany specjalnie dla postaci Phoenixa OS ma uwodzicielski głos Scarlett Johansson, nazwał siebie Samantha, jest zabawny, inteligentny i nie odstępuje swojego właściciela na krok. Do czego to może prowadzić? Tylko do romansu. I jak się okazuje w filmie Jonze’a, o ile brak cielesnego kontaktu jest problemem, z którym można sobie poradzić, to szybki rozwój sztucznej inteligencji to dla człowieka wielka katastrofa. Ale nie taka, którą znamy z Raportu mniejszości czy Gattaca, tylko raczej z poczytnego romansu.

  

Spike Jonze stworzył film bardzo na czasie, dotykający problemu funkcjonowania człowieka w wirtualnej rzeczywistości. Trudno ocenić gdzie jest granica prawdziwości, której nie powinniśmy przekraczać.

Jednak jest coś, czym Ona mnie męczy. Mianowicie brak dynamiki. Choć scenariusz jest oryginalny, a temat wciągający, to film roi się od momentów przestoju i zawieszenia, sprawia wrażenie wymuszenie refleksyjnego. Nawet Joaquin Phoenix zdaje się trochę w tej melancholii gubić.

Mimo to polecam wszystkim ten film, który jest moim zdaniem murowanym faworytem do Oscara za muzykę i scenografię (obejrzyjcie za jednym zamachem Wielkiego Gatsby’ego i Her, a wtedy poznacie prawdziwą różnicę między smakiem a przesytem sztuczności).

A  przede wszystkim życzę wszystkiego dobrego reżyserowi tego: