Żółć w Missisipi - Detektyw (sezon pierwszy, 2014)

No i znów odnośnik. Przydałoby się więcej czasu na pisanie. Tym razem moja recenzja na E-splocie (kilk).

PRL w kolorze - Jack Strong (2014, reż. Władysław Pasikowski)

Tym razem odnośnik. Zapraszam wszystkich do przeczytania mojej recenzji opublikowanej na Popmoderna.pl (klik).

Szybki cykl oskarowy - Wilk z Wall Street

Leonardo DiCaprio i Martin Scorsese na planie Wilka

Ocena: 4/6

To chyba film, o którym mówi się najwięcej w kontekście Oscarów. Widzieli go wszyscy, reżysera znają wszyscy i odtwórcę głównej roli również. Sława Wilka z Wall Street jest o tyle interesująca, że jest dowodem połączenia dwóch wielkich talentów – handlowego i artystycznego. Jeszcze ciekawsze w świetle tytułu jest to, że film nie jest ani o wilku, ani z Wall Street, ale to już pominę milczeniem.

Jonah Hill i Leonardo DiCaprio

Martin Scorsese to człowiek, który zna się na biznesie, a przy okazji jest świetnym reżyserem. Pomyślał więc: jak zrobić film na wysokim poziomie, a jednocześnie przyciągnąć tłumy do kin? Przesadzić oczywiście, przesadzić.  Wtedy wszystko staje się niejednoznaczne. Tym, którzy lubią pustą rozrywkę zaserwował więc niekończący się teledysk pełen narkotyków, seksu i golizny. Dla tych, którzy mają zgoła te same upodobania, ale się do nich nie przyznają, stworzył drugie dno swojej opowieści. A całej reszcie dał twardy orzech do zgryzienia.

No bo w istocie, Wilk jest nużący. Tak samo jak oglądanie przez trzy godziny zapętlonego klipu. Chyba, że naprawdę kochamy tę piosenkę.

  

Zwyczajny dzień w firmie Belforta

Film jest oparty na historii Jordana Belforta (Leonardo DiCaprio), maklera, który w nielegalny sposób dorobił się ogromnej fortuny i szybko ją stracił. Wilk jednak nie jest klasyczną opowieścią o upadku oszusta, ale o tym jak on się bawi. A robi to zawsze i wszędzie i w mało wysublimowany sposób. Razem ze swoimi przygłupimi kumplami wciąga kreskę za kreską, zamawia prostytutkę za prostytutką, a przy okazji lwa do biura. I tak całymi latami. Orgie są poprzetykane scenami-gagami. Raz śmiesznymi do granic absurdu, a raz całkiem przeciętnej klasy. W tej konstrukcji film Scorsese przypomina popową piosenkę, gdzie główną rolę gra powtarzany w nieskończoność refren (ta cecha przywodzi na myśl Spring Breakers, o którym pisałam w zeszłym roku). Słyszymy go wszędzie i tak często, że w końcu wchodzi nam do głowy i mechanicznie go nucimy jednocześnie nienawidząc z całego serca.

Reżyser w taki sposób tworzy film dwuznaczeniowy, który w jednej warstwie bawi odnosząc się do najniższych pragnień, a w drugiej budzi odrazę, uświadamiając płytkość i beznadzieję. Bo przecież życie Belforta ukazane przez Scorsese to żałosna wersja high life’u, największe marnotrawstwo potencjału i czasu.

Wilk z Wall Street to film, który udowadnia, że jego reżyser z rewelacyjnego rzemieślnika przeobraził się w świadomego artystę, który perfekcyjnie operuje obrazem i dźwiękiem. Warstwa muzyczna, jak w każdym jego filmie (nigdy nie zapomnę Scorsese, że to on odkrył dla mnie Dropkick Murphys w Infiltracji), jest idealnie dopasowana.

A teraz kwestia, którą koniecznie trzeba poruszyć – aktorstwo. Choć uważam Leonardo DiCaprio za rewelacyjnego aktora, to ostatnimi czasy wybiera śmiertelnie poważne role, które zamykają go w ramy hollywoodzkiego przeciętniaka. Wyjątkiem był Django (moja recenzja sprzed roku). Ale cóż znaczy jeden film w obliczu serii bardzo nieciekawych kreacji (Wielki Gatsby, Wyspa tajemnic, Incepcja)? W Wilku DiCaprio gubi się, zdaje się po raz pierwszy nie nadawać z reżyserem na tych samych falach. Gra niepewnie i niekonsekwentnie. To zdecydowanie nieoscarowa rola. Konwencję czuje o wiele lepiej Jonah Hill, również nominowany.

Na miarę Oscara jest za to jeden niezapomniany epizod człowieka o dziwnym nazwisku. Matthew McConaughey naprawdę trzyma formę. Rok 2013 to jego rok!

Obejrzyjcie więc Wilka, skoro go jeszcze nie widzieliście, chociażby tylko dlatego:

Szybki cykl oskarowy - Zniewolony

Reżyser Steve McQueen i Lupita Nyong'o

Ocena: 4,5/6

Steve McQueen to czarny reżyser, który dotychczas nie tykał spraw czarnych. Jakkolwiek by to nie brzmiało, zdolny Brytyjczyk przed Zniewolonym. 12 Years a Slave nakręcił dwa filmy: Głód (2008) o członkach IRA w irlandzkim więzieniu i Wstyd (2011) o seksoholiku z Nowego Jorku. Zniewolony różni się diametralnie od swoich poprzedników. Wpisuje się w hollywoodzką stylistykę i jest też bardziej przystępny tematycznie. Z tak skrojonym filmem McQueen idealnie wpasował się w nurt popularny i sięgnął po oskarowe nominacje. Jednocześnie spektakularnie zamyka swoją filmową trylogię cierpienia. Bo Zniewolony, choć stworzony pod gusta szerokiej publiczności, jest filmem wybitnym. Przejmującym i świetnie skonstruowanym, nie mającym wyciskać łzy, a raczej walić obuchem po głowie.

Solomon i jego rodzina w Nowym Jorku

Jest rok 1841 – dwadzieścia lat przed wojną secesyjną, Stany są podzielone w kwestii niewolnictwa i nie tylko. Solomon (wspaniale wyważony Chiwetel Ejiofor) jest wolnym Murzynem i wirtuozem skrzypiec, wraz z rodziną mieszka w Nowym Jorku i cieszy się z dostatniego życia. Pewnego dnia zostaje porwany i, jak tytuł wskazuje, na dwanaście lat zostaje niewolnikiem pracującym na plantacjach.

McQueen ujął temat niewolnictwa od nieznanej strony. Ukazał utratę wolności, a nie ścieżkę ku jej uzyskaniu. Historia Solomona jest tym wyrazistsza, że przypomina niewolnictwo współczesne. Zniewolenie jest o wiele bardziej tragiczne, gdy znamy smak wolności. A film ma tym mocniejszy wydźwięk, że jest oparty na faktach. Solomon Northup istniał naprawdę i spisał swoje przeżycia.

 

Michael Fassbender coś knuje

Smutne piękno filmu podkreślają melancholijne krajobrazy Południa i niejednoznaczne kadry. Mocną stroną Zniewolonego jest również doborowe aktorstwo. Chiwetelowi Ejioforowi szczerze życzę statuetki. Należy nagradzać pokorę i smak, a ta kreacja jest najlepszym odzwierciedleniem tych wartości. Świetni jak zawsze są też Paul Dano i Benedict Cumberbatch. Michael Fassbender zaś zdawał się być zazdrosny, że tym razem show nie należy tylko i wyłącznie do niego. Jego napuszona interpretacja mocno mnie drażniła. Widocznie nie jest prawdą, że najłatwiej grać charaktery wyraziste.

Lupita Nyong'o

Film McQueena mimo hollywoodzkiego blichtru jest zdecydowanie warty polecenia. Według mnie Zniewolony nie jest jedynie opowieścią o cierpieniu. Jest etiudą strachu. Przed stratą, śmiercią, dźwiękiem, słowem i drugim człowiekiem.